شمسِ که نور آنرا، بخاطر بی خیالی مان از دست دادیم.

#از دست دادن مدیر جوان ما (علی دوست شمس)
#ضایعه بزرگ،
از دست دادن با مرگ را همه ما تجربه کرده ایم. ولی موضوع خیلی مهمتر از همه، این است که #مقامات خودی امنیتی ما صرف به مسله تشریفاتی بسنده می کنند، تا به جای کمک از این گونه مدیران که تعداد شان بسیار اندک در حکومت است، که از دست دادن این عزیزانی ما آن قدر عمیق و بزرگ می شود
که به راحتی نمی‌توان بر آن غلبه کرد
#اگر مقامات بلند رتبه خودی ما  دستگیر این مدیران، و در صدد جذب بیشتر، و گماردن دیگر مدیران توجه، و از حق شان دفاع کنند، می تواند حد  اقل مرحمی بر این گونه درد های ما باشد.
#متاسفانه این کم کاری مقامات بلند رتبه امنیتی مساله ای نیست؟ که قابل انکار و تردید باشد.
چیزی که مایه تاسف و تاثر است، این که در این صفحه جدید از حکومت یک نوع هرج و مرج و تیره روزی بر این کشور و مردم ماحکومت می کند و سرمایه های مادی و معنوی ما از دست می رود. مدیران بزرگی آینده ما که سالیان دراز در کنار مردم شریف به تعلیم و تعلم پرداخته و جز اصلاح و خدمت به کشور کار دیگری صورت نداده اند، مورد هدف رگبار دشمن قرار گرفته و جان به جان آفرین می سپارد، در میان آه ها، اشک ها، غم و غصه هایمان چه گونه زندگی را ادامه دهیم؟ چه کنیم تا بتوانیم با غم از دست دادن کنار بیاییم و آن را برای خودمان سبک تر کنیم؟

#مگر اینکه ذره در تشخیص خود تغیر بیاوریم #خدمت را نادیده نگرفته، و غفلت را فراموش نکنیم