جاده را باید دوست داشت. و در جاده گم شدن را. جاده آدمی را بزرگ میکند. آدمی را پر از تجربه عبور میکند. عبور از خود، از دیگری، از دیگران و مسیری نو را آغاز کردن و پیمودن. عبور مهمترین اتفاقی ست که در انسان و سرنوشت اش رخ میدهد. شاید اندوهناکترین سرنوشت را انسانهایی داشته باشند که هیچ عبوری در آنها رخ نمیدهد. همیشه سکون حکمرانی میکند بر روح و قلب و اندیشه شان. چنین انسانهایی خطرناکترین اند، از آنها دوری باید کرد. حتی نگذاشت سایه مان با سایه هاشان دیداری اتفاقی داشته باشد