نبشته: داود توانا
ﻣﻦ ﺑﻪ ﺩﻭ ﺩﻟﻴﻞ ﻃﺮﻓﺪاﺭ اﻳﻦ ﻋﺪاﻟﺖ ﺧﻮاﻫﻲ ﻫﺴﺘﻢ.
ﻧﺨﺴﺖ: ﻣﻦ ﺑﻪ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﻳﻦ ﻓﺎﺟﻌﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮاﻥ ﭘﺸﺘﻮﻥ ﻫﺎﻱ اﻗﺘﺪاﺭ ﻃﻠﺐ و ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻪ ﻃﺮﻑ ﺩاﺭﻱ و ﻣﻨﺎﺯﻋﻪ في ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻗﻮﻣﻲ ﺳﺖ ﻧﻤﻲ ﻧﮕﺮﻡ. ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ, ﺣﺘﺎ اﮔﺮ ﺩﺳﺖ ﻫﻤﻜﺎﺭﻱ ﺑﺎ ﻃﺎﻟﺒﺎﻥ ﺩاﺷﺘﻪ اﺳﺖ, ﺑﻪ ﻟﺤﺎﻅ اﺧﻼﻕ اﻧﺴﺎﻧﻲ ﺣﺎﻳﺰ ﺗﺮﺣﻢ اﺳﺖ و ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺮاﻱ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﺎﻅ ﺟﺴﻤﻲ و ﻋﻘﻠﻲ ﺑﻪ ﺳﻦ ﺑﻠﻮﻍ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ ﻗﺴﺎﻭﺕ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺩاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ. ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺗﻌﺪاﺩﻱ اﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ اﻋﺘﺮاﺽ ﺩاﺭﻧﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ اﻋﺘﺮاﺽ و ﮔﺮﺩ ﻫﻤﺎﻳﻲ ﻋﺪاﻟﺖ ﺧﻮاﻫﺎﻧﻪ ﻣﺮﺩﻣﻲ, ﻋﺪاﻟﺖ ﺧﻮاﻫﻲ ﻧﻪ ﺑﻠﻜﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻋﺪاﻟﺖ و ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻲ اﺯ ﺗﻭﺣﺶ اﺳﺖ. اﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﺎﻭﺭﻡ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ اﺯ ﻧﺴﻞ اﺯ ﺭاﻩ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺗﺒﺎﺭ ﺗﻮﺣﺶ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ اﻧﺴﺎﻥ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻪ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ ﺗﺎ ﻫﻤﺴﻨﮕﺮ ﻭاﻧﻤﻮﺩ ﺷﻮﻳﻢ ﺗﺎ ﺣﺲ ﻫﻢ ﺳﻔﺮﻱ و ﺑﺮاﺑﺮﻱ ﺩﺭ اﺫﻫﺎﻥ ﺟﻤﻌﻲ ﮔﺮﻭﻫﻬﺎﻱ ﻗﻮﻣﻲ ﺷﻜﻞ ﮔﻴﺮﺩ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺩﺷﻤﻦ ﻣﺸﺘﺮﻙ ﭘﻴﺪا ﻛﺮﺩﻥ, ﻳﻜﻲ اﺯ.ﺗﺎﻛﺘﻴﻚ ﻫﺎﻱ ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ ﺑﺤﺮاﻥ ﺩﺭ ﺣﻮﺯﻩ اﻣﻨﻴﺖ و ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻣﻨﻂﻘﻪ اﺳﺖ.
ﺩﻭ: ﺑﻪ ﻋﻨﻮاﻥ ﻳﻚ ﻫﺰاﺭﻩ ﻣﺪﻋي اﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺪﻧﻲ ﺗﺮﻳﻦ ﻣﺮﺩﻡ - ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﺤﺮﻭﻡ اﺯ ﻗﺪﺭﺕ ﺳﻴﺎﺳﻲ و اﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﻣﻠﻲ - ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﻩ اﻡ. ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺎﻱ اﻳﻦ اﺩﻋﺎ ﻣﻴﺘﻮاﻧﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺩﺭﺩ ﻣﺤﺮﻭﻣﻴﺖ و ﻇﻠﻢ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﺭا ﺩﺭ ﺑﺮاﺑﺮ اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ اﺯ ﻫﺮ ﻫﻤﻮﻃﻦ ﺩﻳﮕﺮﻡ ﺩﺭﻙ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ, ﭼﻮﻥ ﺑﺎﺭ اﻳﻦ ﺁﻓﺖ ﻫﺎﻱ ﺳﻴﺎﺳﻲ اﻧﺴﺎﻥ ﻛﺶ ﺭا ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺑﺎ ﭘﻴﻜﺮ ﻧﺴﻞ ﻧﺴﻞ ﺧﻮﺩﻡ ﺗﺤﻤﻞ ﻛﺮﺩﻩ اﻡ. ﻣﻦ اﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﺩاﺭﻡ ﻛﻪ ﻫﻢ ﻫﻤتﺒﺎﺭ ﻣﻦ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﺎﻭﺭ اﺳﺖ, ﭼﻮﻥ ﺑﺎﻭﺭ ﺭا ﺧﻮﺩﻡ ﻧﺴﺎﺧﺘﻪ اﻡ ﻛﻪ ﭘﺮﺩاﺧﺘﻪ ي ﺫﻫﻦ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻓﺮﺩ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻠﻜﻪ اﻳﻦ ﺑﺎﻭﺭ ﺭا ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺯﻫﺮﺁﮔﻴﻦ ﺩﻳﺎﺭﻡ ﺩﺭ ﺭﮒ و اﺳﺘﺨﻮاﻥ ﻫﻤﻪ ﻣﺎﻥ ﺗﺰﺭﻳﻖ ﻛﺮﺩﻩ و ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ اﻧﻜﺎﺭ اﺳﺖ. ﻭﻗﺘﻲ ﭼﻨﻴﻦ اﺩﻋﺎﻱ ﺩاﺭﻳﻢ, ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ اﻳﻦ ﺑﺎﻭﺭﻣﺎﻥ ﺭا ﺑﺪﻭﻥ اﻳﻨﻜﻪ اﻗﻮاﻡ و ﺷﻬﺮﻭﻧﺪاﻥ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﺰﻩ ﺗﻠﺦ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺷﻮﻧﺪ, ﺑﻪ ﻋﻨﻮاﻥ ﺷﻌﻮﺭ ﺗﺎﺭﻳﺨﻲ ﺑﻪ ﻫﻤﻮﻃﻨﺎﻥ اﻧﺘﻘﺎﻝ ﺩﻫﻴﻢ.