در کشوری که:

جاوید سادات:

ـ جامعه مدنی اش برای برقراری صلح پوقانه در هوا رها میکند و بر در و دیوار شهر تصویر چشم را با زیر نویس «من ترا می بینم» رسم می کند و جز این دو کاری دیگری نمی تواند.

ـ روشن فکران اش شرابخواری و ضد دین بودن را نماد روشنفکری قلمداد می کنند.

ـ عالمان دین اش چهره سیاه و تاریک از دین برای مردم ارایه می دهند.

ـ رئیس جمهور اش طالب را برادر خطاب می کند.

ـ نامزد مطرح ریاست جمهوری اش با افتخار از آزادی طالبان یاد می کند.

ـ تاجران اش با ده ها محافظ و موترهای گرانقیمت بی خیال از کنار صدها کودک گرسنه عبور می کنند و وجدان شان اندک تکانی نمی خورد.

ـ ثروتمند اش حاضر است برای مسابقه سگ جنگی تا یک لگ دالر شرط گذاری کند اما همسایه اش از نهایت تنگدستی تن فروشی می کند.
…
آیا در چنین کشوری می توان بی طرف بود؟
آیا می توان عضو یکی از این گروه ها بود؟
…
بر ما جوانان نسل امروز است که به پا خیزیم و به دور از تبعیض و تعصب با گام های استوار به سوی ارزش های والای انسانی قدم بگذاریم و در این راه از هیچ چیز و از هیچ کس نهراسیم.
تا زمانیکه ما همدیگر را برابر و برادر نپذیریم و از برتری جویی دست نبرداریم هیچگاهی از زیر بار این همه غم و بدبختی سر بلند نمی توانیم.