کلامِ تفنگی

نبشته: اسد بودا

گفتارِ جهادی در برابر حکومتِ کمونيستي با تفنگ آغاز گرديد. در کارتون ها، کاريکاتورها، کتاب ها و طرحهاي پشتِ جلد مطبوعات، مجاهد، کلام حق و تفنگ، لازم و ملزوم هم بودند. پس از دست يابيِ به قدرت، مجاهدین حکومتی را بر مبنای «غیبتِ حقیقت» و حضورِ پر رنگِ همسایگانِ حامی، تاسیس کردند. این نیروی روستایی از آن جا که درک و فهمی از زندگی شهری نداشتند، همه چیز را به تفنگ فروکاستد. جهادِ افغانی، به معنای واقعیِ کلمه، انتقام طبیعت از فرهنگ و شورشِ روستا علیه شهر است.

 مجاهدین در مقامِ همدستِ طبیعت، پروژه شهرستیزی را که دستِ کم از زمان احمدشاه به عنوان بنیان سیاست آغاز گردید، به تمام و کمال رسانیدند. این جریان عقب گرا و گذشته اندیش، هیچ تفاوتی با جریان گذشته گرای دیگر نداشت و ندارد. فقط شمشیر به تفنگ بدل گردید. در کلامِ تفنگی، حق مرادفِ ویرانی و تخریب است. در نبود مرگ آفرینی و ویران گری، این نمادِ عینی زبان عدم، جهاد از ریشه فرو می ریزد. هرچه دامنة تخریب و ویرانی بزرگ تر باشد، این کلام از حقانیتی بالاتری برخوردار است: "شاید بتوان گفت، یگانه میراثِ مجاهدین، قدسی شدن خشونت و "تفنگی شدن کلام" است. تفنگ که براساس درکِ عدمی از جهان استوار است، خصلتِ استعلایی پیدا کرد. کلام حق، مرمی است که یک راست جان آدمی را می گیرد."