جشن شادی

در آستانه نوروز قرار داریم. لحظه تحویل سال نو، لحظه رستن سبزه ها و گلها، لحظه ی شگوفه درختان و لحظه ی صفای قلب، تلطیف روح، آراستن در و دیوار و خانه به لبخند و دسته های گل و آمادگی برای جشن شادمانی. 

نوروز رسم بزرگ، آیین باشکوه و برنامه ی زیبایی است که به مناسبت لحظه تحویل سال نو خورشیدی، تجلیل می گردد. این آیین دیرینه، با تاریخ قدیم و طولانی اش، اکنون یکی از زیباترین، دوست داشتنی ترین و پرطرفدار ترین جشن و عید است. از افغانستان تا ایران، از ایران تا تاجکستان و از تاجکستان تا قزاقستان و ازبکستان و آذربایجان و تمام کشورهای آسیای میانه، این جشن بزرگ به شیوه های خاص و برنامه های رنگارنگ و سرگرم کننده و شادی آفرین، تجلیل می گردد.

جشن زیبایی و همدلی
در میهن ما، جشن نوروز بسی جالب تر و زیباتر است. در این روز، همه ی شهروندان، از خرد و بزرگ، پسر و دختر، زن و مرد، پیر و جوان و فارغ از طبقه و ملیت و زبان، همه در رسم یگانگی و وحدت، کنار هم گرد می آیند تا شادی های شان را باهم قسمت کنند، عشق شان را به زیبایی و صلح ابراز کنند و لبخند و تبسم را که سالها بر لب های پژمرده هموطنان خشکیده، از نو تازه سازند. مقدمات آمادگی برای جشن نوروز، مراسم «جشن سمنک» و «خانه تکانی» در میان خانواده های کشور، بسی زیباتر از همه.

قصه های دوست داشتنی، ترانه های نمکین «سمنک در جوش مو کفچه زنیم…» و لبخندهای عسل گون بانوان و دختران نوشگفته کنار دیگ سمنک و حلوای شیرین، شادی های معصومانه و امیدوارانه کودکان سر هر کوی و برزن، و لبخندهای و شادی های ناب قلب های شکسته در کنج و کنار دیوارها، همه و همه از بهترین نعمات و هدایای جشن نوروزی است. در روز نوروز جمعیت کثیر از شهروندان کشور در سرک های آراسته با گل و لبخند و شادی، در مراکز خاصی گرد می آیند و یکی از بهترین نمادهای نوروزی، «علم سخی جان» است. مراسم بلند کردن «جنده» یکی از جذاب ترین و زیبا ترین مراسم های جشن نوروزی است. جشنی که قلب ها را صفا می بخشد، جشنی که اشک های غم را می زداید، جشنی که عطر وحشی گل های سرخ مزار را در ذایقه هر شهروندی می افشاند و خلاصه جشنی که روح تازه ای از زندگی را در قلب های نومید، تنهای خسته و آرزوهای برباد رفته هموطنان می دمد.

جشن میلیونی
نوروز آیین بزرگ است. در کشور ایران، نیز نوروز با مراسم خاصی برگزار می گردد، در تاجکستان برنامه های متنوع نوروزی، شگفتی فرهنگ شهروندانش را به نمایش می گذارد، در قزاقستان (که خود از نزدیک شاهد ام) نوروز به قدری باشکوه گرفته می شود که هر کسی، حسابی حظ می کنند. از اجرای نمایشنامه ها گرفته تا اجرای کانسرت های موسیقی، رقص های متنوع، گردش و تفریح، اهدای هدایا تا سفره ای نوروزی که روی جاده ها پهن می شود و غذاهای متنوع توسط همه ی مردم، به نمایشگاه گذاشته می شود.

گستردگی فرهنگ تجلیل از نوروز، جشن جمشیدی نوروز را رنگ و لعاب خوشمزه تر، جذاب تر و دوست داشتنی تری می دهد. نوروز یعنی روز فرخنده از سوی طبیعت بسان مادر انسان های زمین، شادی و لطافت گل های نورسته و شگوفه های نوشگفته و عطر خوشبوی و ترانه ای نمکین به همصدایی مرغان و پرندگان سرمست، را با لحظه های شب و روز آدم عجین می کند و تمام خوشی ها را به آدم هدیه می کند. جشن نوروز، روز فرخنده و مفره بخش و پر لبخند و برکت، شادی مشترک میلیون ها انسان است.

بغض و افتراء
متأسفانه عده ای هستند که تمام خوبی ها و خوشی های این روز فرخنده را از چشم می اندازند و با قلب های پر از کینه، ذهن بسته، دل حسود و خاطر ملال و مریض و استدلال کور و بدون منطق، جشن نوروزی را «حرام» می دانند و توصیه شان در مقام ملا و مولوی و مبلغ دین و آیین، مبنی بر چشم پوشی از آن است. تعداد این کسان که در افغانستان نیز کم است، همواره تلاش کرده اند با ارائه چند حرف بدون پایه، با توصل به نوعی قرائت های خشک و منحرف از احادیث دینی، به خیال خود شان در مقام معلمان اخلاق و فراهم کنندگان آخرت مردم، آن را «حرام» اعلام می کنند.

در افغانستان سالانه تعدادی با سر هم کردن تبلیغات، تلاش های ناشیانه و کورکورانه و مغرضانه ی انجام می دهند تا شهروندان کشور را از گرامی داشت نوروز، باز دارند. اما خوشبختانه که شعور مردم در حدی است که حرف های بی پایه و استدلال های بی اساس و قرائت های خشک و متحجرانه و منحرفانه این عالمان بی علم را بی اساس بشمارند. زیرا همه می دانند اول اینکه از نگاه علمای واقع بین دینی و موافقین نوروز نیز تجلیل و گرامی داشت از نوروز نه تنها بد نیست، که ثواب هایی فراوانی دارد و جشن بزرگ شادی است. و در ثانی، مردم همه می دانند که در برگزاری جشن نوروز، هیچ چیزی جز خوشی، شادمانی، لبخند و صفای قلب، صلح دوستی و وحدت و همدلی، وجود ندارد. همه می دانند که نوروز برکت عظیم طبیعت است، نوروز جشن شادی و بهانه ای بر تلطیف روح و احساس انسان و سودایی شادمانی است.
نوروز مبارک باد.

 منبع: ویب سایت مردم هـزاره

نبشته: مهدی زرتشت