قیس رفت....

از سفر چند روزه که به خانه بازگشتم، همین که صفحه فیس بوک را باز کردم خبر مرگ قیس عصیان، عکاس جوان کشورمان تکانم داد. همین چند ماه قبل بود که یکی از عکس های او برنده جایزه صلح شد. قیس و دوربین عکاسی اش، کلکینی بود برای ثبت زخم های این دیار و رنج های انسان. بی مدعا و فروتن !
قیس را هیچ گاه از نزدیک ندیدم و با او هم سخن نبودم. تصاویری که او آفرید همواره روایت گر درد مشترک مردم این سرزمین و هر انسان سرگشته بود. حالا قیس نیست و اندوهگینم برای نبود هنرمندی که می توانست افتخارها بیافریند. روحش در آرامش باد.
به این فکر می کردم که دنیا چه قدر ناپایدار است و مرگ دشنه ای که زخم هایش بی درمان است. در این روزگار بی ثبات و این عمر بی دوام، لحظات و دوستی ها و عشق هایمان را قدر بدانیم. زندگی فرصت بسیاری برای دوست داشتن، عشق ورزیدن و جبران کردن به انسان نداده است.

قیس عصیان

 

بر گرفته از صفحه فیسبوک زهـرازاهـدی