بدرود مظلوم‌ترین فصل خدا

دیدی که چه بی رنگ و ریا بود زمستان؟

مظلوم‌ترین فصل خدا بود زمستان

دیدیم فقط سردی او را و ندیدیم

از هر چه دو رنگی است، رها بود زمستان

بود هر چه فقط بود، سپیدی و سپیدی

اسمی که به او بود سزا، بود زمستان

گرمای هر آغوش، تبِ عشق، دمِ گرم

یک بار نگفتند چرا بود زمستان؟

بی معرفتی بود که هر بار ز ما دید 

با این همه، باز اهل وفا بود زمستان

غرقِ گل و بلبل اگر فصل بهاران 

بوی گل یخ هم به هوا بود زمستان

با برف بپوشاند تنِ لختِ درختان

لبریز و پر از شرم و حیا بود زمستان

در فصلِ خودش، شهرِ خودش بود غریبه

«مظلوم‌ترین فصل خدا» بود زمستان

مجتبي حيدري