میان هر نفسی که می کِشم

میان هر نفسی که می کِشم

همهمه ای ست

که از همه پنهان

از تو چه پنهان

میان هر نفسی که می کِشم

تو هستی !

که می کِشم تو را

که می کُشی مرا

بگذار قلم را به غزل بسپارم

شاید گره ای باز شود از کارم

پرسید : مگر تو هم غزل می گویی ؟

گفتم : په نه په ! فقط رباعی دارم

چه کسی میگوید دوری سردی می آورد ؟ 

وقتی که هنوز با یادت بند بند وجودم گرم می شود