عباس علی کارگردان فلم های بزچینی و آهُو گونِ نادو

عباس علی، ۳۶ ساله که اصلاً از ولایت غزنی است هنر انیمیشن را در پاکستان در مدرسه هنر و معماری کراچی فراگرفت و بسیار زود به کار حرفه یی شروع کرد. او از زمانیکه در سال ۲۰۰۳ ازمدرسه هنر فارغ شد تا اواخر ۲۰۱۱ در شرکت های فلمسازی پاکستانی کار کرد و سر از سال ۲۰۱۲ پس به وطن بازگشته است و فعلاً مدیر هنری یک شرکت تبلیغاتی است.

او درباره علاقه اش به هنر انیمیشن می گوید: «از زمانیکه کودک بودم عشق عجیبی به فلمهای کارتونی داشتم که از تلویزیون پخش می شد. بسیار وقت ها از مکتب می گریختم تا برنامه کارتونی دلخواهم را در تلویزیون تماشا کنم و گاهی به خاطر این کار لت هم میخوردم. این علاقه باعث شد که از بسیار خردسالی به طراحی و نقاشی شروع کنم و در نهایت به مدرسه هنر راه بیابم.»

به عنوان یک مهاجر افغان در شهر کویته پاکستان، عباس علی به فکر انجام کاری بود تا رابطه او را با فرهنگ کشور اجدادی اش برقرار کند. در سال ۲۰۰۳ ایده ی این فلم به ذهنش رسید و از حسین علی یوسفی یکی از نویسنده گان مشهور افغان در کویته خواست تا فلمنامه آن را بنویسد. آقای یوسفی فلمنامه را به زبان فارسی و به لهجه هزاره گی نوشت. عباس علی سپس در خانه اش به ساخت فلم به صورت انیمیشن سه بعدی شروع کرد. او به همکاری چند تن دیگر تقریباً ۸۰ فیصد کار را در خانه انجام دادند ولی برای تدوین نهایی آن به کامپیوترهای پیشرفته یی نیاز داشتند که حتا کرایه کردن آنها از توان او بیرون بود. در سال ۲۰۰۸ پس از بحران اقتصادی جهانی، شرکت های انیمیشن پاکستانی نیز که اکثراً مشتری های غربی داشتند با بیکاری رو برو شدند. همین بود که با استفاده از فرصت پیش آمده عباس علی توانست شرکت «پست آمازر» را که در آنجا کار می کرد قانع کند که کار تدوین و صداگذاری فلم را انجام بدهند. در ماه مارچ ۲۰۱۱ بالاخره کار تولید «بزچینی» پس از چندین سال تلاش به پایان رسید.

کویته

شهر کویته که این روزها به خاطر کشتار هدفمندانه هزاره ها توسط گروه های وهابی در سرخط اخبار جهان قرار گرفته است از قدیم محل زنده گی جمعیت کلانی از مهاجرین افغان بوده است. اگر در ایران، شهر مشهد مکانی برای رشد ده ها شاعر و داستان نویس افغان بوده است، در پاکستان شهر کویته جایی بوده که از آنجا چندین نقاش و انیماتور بسیار خوب افغان برخواسته اند.

در کویته اما کشتارهای چند ماه اخیر زنده گی را بر مهاجرین افغان بسیار تنگ کرده است. در سال ۲۰۰۹ حسین علی یوسفی نویسنده ی «بز چینی» در یکی از این حملات هدفمندانه توسط افراد ناشناس کشته شد. وقتی جسد او در کنار سرک افتاده بود کسی تلفن موبایل او را برداشته و به اولین کسی که در لیست شماره های او بود زنگ زد تا جسد او را شناسایی کند. اتفاقاً این شخص کسی نبود جز عباس علی که در آن روز به کراچی رفته بود. عباس مجبور شد به کویته به دوستانش زنگ بزند تا جسد نویسنده ی مقتول را از سرک بردارند.

نویسنده: م. علی کریمی

منبع: نگارستان